ប្រដាល់សេរី ឬគុនខ្មែរ គឺជាប្រភេទក្បាច់ចំបាំងរបស់ប្រទេសខ្មែរ ដែលមានតាំងពីបុរាណកាលមក ដែលមានឆ្លាក់ជាភស្តុតាងនៅតាមប្រាង្គសិលានៅតាមបណ្តាលប្រាសាទនានា។
ពាក្យថាប្រដាល់សេរីមានន័យថាវ៉ៃដោយសេ (ការវ៉ៃឬប្រយុទ្ធ)និងសេរីមានន័យថាតាមចិត្ត។ ប្រដាល់សេរី ឬគុនខ្មែរ កើតឡើងពីប្រភពបួនគឹ ដាល់ ទាត់ កែង និងជង្គង់។ ការបុកក៏ត្រូវបានប្រើសំរាប់ផ្ដួលគូរប្រគួតបានដែរ។
ប្រៀបធៀបទៅក្បាច់ប្រដាល់ផ្សេងៗនៅ អាស៊ីអាគ្នេយ៏ប្រដាល់សេរីសង្កត់ធ្ថន់ទៅលើការពូកែគេចនិងជំហរដែលឆ្លាតចេះប្រើល្បិចកល។ ក្បាច់វៃរបស់ខ្មែរទោទន់ទៅរកការប្រើកែងជាសជាងអ្វីផ្សេងៗ។ជ័យជំនះជាច្រើនបានមកពីប្រើ ទិចនិចកែងជាសជាងអី្វផ្សេងៗ។
ក្បាច់គុនប្រដាល់សេរីដែលត្រូវបានបង្កើតតាំងពីសតវត្សទី១០ ដែលបានបង្ហាញថាចក្រភពខ្មែរមានកងទព័ដ៏មានឥទ្ធិពលនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។
គ្រានោះ ចក្រភពខ្មែរដ៏មានឥទ្ធិពល និងគ្រប់គ្រងលើទឹកដីដ៏ធំដែលឥឡូវនេះជាទឹកដីកម្ពុជា ថៃ ឡាវ និងវៀតណាម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះវប្បធម៌ខ្មែរ ក៏បានជះឥទ្ធិពលទៅលើវប្បធម៍ថៃ និងឡាវ។
ដែលនេសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ក្បាច់គុនប្រដាល់សេរីនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៏គឺមានប្រភពពីជនជាតិខ្មែរ-មន។ ក្នុងដំណើររឿងដែលនិយាយត ពីមាត់មួយទៅមាត់មួយរបស់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេ សំអាងលើក្បាច់ចម្លាក់ដែលនៅសល់លើប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរដូចជា ប្រាសាទបាយ័ន ប្រាសាទអង្គវត្តជាដើម។
នៅសម័យអានានិគម ក្បាច់គុនបុរាណដូចប្រដាល់សេរីត្រូវបានពួកអាណានិគមនិយម(អីរ៉ុប)ហៅថាជាក្បាច់គុនគ្មានអរិយធម៍ តិរច្ឆានសាហាវព្រៃផ្សៃ។ជនជាតិបារាំងបានកែប្រែក្បាច់គុននេះអោយទៅជាកីឡាដោយបានបន្ថែមពេលវេលាកំនត់ទឹក(ទឹកក្នុងកីឡាប្រដាល់) សៃវៀន ព្រមទាំងស្រោមដៃ(ហ្គង់)ក្នុងគោលបំនងកាត់បន្ថយរបួស។ការប្រគួតពីដើមគេប្រគួតក្នុងរណ្ដៅមួយដែលមានភួកនិងមានច្បាប់កំនត់ព្រមទាំងយកខ្សែររុំជុំវិញដៃ៕
