មីស៊ីលផ្លោងអន្តរទ្វីប (ICBM) គឺជាមីស៊ីលផ្លោងដែលមានរយៈចម្ងាយឆ្ងាយជាង ៥៥០០ គីឡូម៉ែត្រដែលត្រូវបានផលិតឡើងជាចម្បង សម្រាប់បំពាក់ក្បាលគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរមួយ ឬក៏ច្រើនជាងពីរ។
នៅលើលោកយើងនេះមានតែ រុស្ស៊ី សហរដ្ឋអាមេរិក ចិន បារាំង ឥណ្ឌា ចក្រភពអង់គ្លេស អ៊ីស្រាអែល និងកូរ៉េខាងជើង គឺជាប្រទេសដែលគេដឹងថាមាន ICBMs សម្រាប់ធ្វើប្រតិបត្តិការ។
មីស៊ីលផ្លោងអន្តរទ្វីប ICBMs ដំបូងឡើយ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសហភាពសូវៀត ដោយលោក Sergei Korolyov មានឈ្មោះថា R7 Semyorka បានបំពាក់ក្បាលគ្រាប់អុីដ្រូសែន ហើយបានធ្វើការបាញ់សាកល្បងបានដោយជោគជ័យលើកដំបូងនៅថ្ងៃទី២១ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៥៧ ដែលវាមានលទ្ធភាពបាញ់បាន៦ពាន់គីឡូម៉ែត្រ។
ក្រោយមក រុស្សុី ក៏បានបង្កើតអង្គភាពកាំជ្រួចយុទ្ធសាស្ត្រដំបូងបានដំណើរការនៅថ្ងៃទី៩ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៥៩ នៅភាគពាយព្យនៃប្រទេសរុស្ស៊ី។
តែមកទល់បច្ចុប្បន្ននេះ បច្ចេកវិទ្យាកាន់តែទំនើបបានធ្វើឱ្យប្រទេសមហាអំណាចមួយចំនួន បង្កើតកម្មវិធីអភិវឌ្ឍន៍ គ្រាប់មីសុីលអន្តរទ្វីប ឱ្យកាន់តែខ្លាំងក្លាជាងមុន ដែលផ្តល់ក្តីកង្វល់ដល់មនុស្សជាតិ។
ជាក់ស្តែងគ្រាប់មីសុីលអន្តរទ្វីបរបស់កូរ៉េខាងជើង មានលទ្ធភាពបាញ់ទៅដល់សហរដ្ឋអាមេរិក ហើយវាក៏អាចបាញ់ទៅកាន់ជប៉ុន កូរ៉េខាងត្បូង នៅក្នុងពេលតែមួយ ដោយប្រើតែគ្រាប់មីសុីលតែមួយប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងនោះ គ្រាប់មីសុីលអន្តរទ្វីបនីមួយៗ អាចផ្ទុកប្រភេទក្បាលគ្រាប់ប្រភេទខុសៗគ្នា ក្នុងពេលតែមួយបានថែមទៀត។ មានន័យថា មីសុីលមួយគ្រាប់ អាចបំពាក់ក្បាលគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរមួយ និងក្បាលគ្រាប់ផ្ទុកជាតិគីមីជីវសាស្ត្រ ដំណើរគ្នាបាន។
ក្រឡេកមកមើលអនុភាពវិញ គ្រាប់មីសុីលអន្តរទ្វីបនេះ មិនមានលទ្ធភាពកម្ទេចដូចគ្រាប់បរមាណូនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែវាមានភាពងាយស្រួលក្នុងគារបាញ់ ជាងគ្រាប់បរមាណូ ដែលតម្រូវឱ្យដឹកគ្រាប់តាមយន្តហោះទៅទម្លាក់ដល់ទីតាំងផ្ទាល់តែម្តង។
គ្រាប់មីសុីលអន្តរទ្វីប អាចបាញ់ចេញពី៤ទីតាំង ដែលគេនិយមប្រើគឹ រថយន្តផ្ទុកគ្រាប់,រថភ្លើង,មូលដ្ឋានក្រោមដី និងនាវាមុជទឹកដើរដោយថាមពលនុយក្លេរអ៊ែរ៕
