ការក្រោកឡើងតវ៉ាប្រឆាំងរបស់កម្មការិនីនៅក្នុងរោងចក្រទាំងអស់ នឹងការកេងប្រវ័ញ្ច ការគៀបសង្កត់ ការជំរិតទារប្រាក់ ការរំលោភបំពានផ្សេងៗពីនិយោជកនៅទីក្រុងឈីកាហ្គោ សហរដ្ឋអាមេរិក បានក្លាយទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ពិភពលោក។ ជីវភាពកម្មករស្ត្រីនៅទីក្រុងឈីកាហ្គោ វាមិនខុសពីទាសករប៉ុន្មានទេ ព្រោះគេត្រូវធ្វើការ ១២-១៥ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែទទួលបានប្រាក់ខែតិចណាស់ ហើយចំពោះស្ត្រីមានផ្ទៃពោះជារឿយៗត្រូវបានគេបណ្តេញចេញ។
ក្រោយមកក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Clara Zetkin (Clara Zetkin) ដែលជាអ្នកដឹកនាំកម្មកររោងចក្រតម្បាញជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ គាត់បានក្រោកឡើងដើម្បីប្រឆាំងដោយធ្វើកូដកម្មនៅថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ ១៩០៧ ដើម្បីទាមទារឱ្យនិយោជកកាត់បន្ថយម៉ោងធ្វើការពី ១២ ទៅ ១៥ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃមកត្រឹម ៨ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ និងការលើកកម្ពស់សុខុមាលភាពនៅក្នុងរោងចក្រ ព្រមទាំងការផ្តល់សិទ្ធិបោះឆ្នោតដល់ស្ត្រី ។ នៅក្នុងការទាមទារនោះ ទោះបីជាមនុស្សរាប់រយនាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួនក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាបានទទួលបានការគាំទ្រពីស្ត្រីជាច្រើននៅលើពិភពលោក។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយបីឆ្នាំក្រោយមក នៅថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១០ ការទាមទាររបស់ស្ត្រីត្រូវតំណាងដុយស្ត្រីមកពី ១៨ ប្រទេសដើម្បីចូលរួមសមាជលើកទី ២ នៃស្ត្រីសង្គមនិយមនៅទីក្រុង Copenhagen ។ កិច្ចប្រជុំត្រូវបានប្រកាសពីការទាមទាររបស់កម្មការិនី ដោយកាត់បន្ថយម៉ោងធ្វើការមកត្រឹម ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ សិក្សា៨ម៉ោង សម្រាក៨ម៉ោង និងកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលពលកម្មរបស់ស្ត្រីស្មើនឹងប្រាក់ឈ្នួលពលកម្មរបស់បុរស។
លើសពីនេះទៀតការការពារសុខុមាលភាពរបស់ស្ត្រី និងពលកម្មកុមារតាមការស្នើសុំរបស់លោក Clara Zatkin នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំ ក៏ត្រូវបានអនុម័តដោយបានប្រកាសនៅថ្ងៃទី ៨ ខែមីនា ថាជាទិវាសិទ្ធិនារីអន្តរជាតិចាប់តាំងពីពេលនោះមក។ ក្នុងឆ្នាំ២០២៣នេះ គឺជាខួបទី១១២ហើយ ។
