កាលពីថ្ងៃទី៣០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៦ នៅទីក្រុងអាឌីស អាបាបា ប្រទេសអេត្យូពី កម្ពុជាបានសម្រេច នៃការដាក់បញ្ចូល ចាប៉ីដងវែង ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីនៃមនុស្សជាតិរបស់អង្គការយូណេស្កូ គិតមកទល់ពេលនេះមានរយៈពេល៦ឆ្នាំហើយ។
ចាប៉ីដងវែង ត្រូវបានផ្សាភ្ជាប់ជាមួយទំនៀមទំលាប់ និងជំនឿរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ដែលឧបករណ៍ប្រើសម្រាប់លេងនៅក្នុងវង់ភ្លេងការ វង់ភ្លេងបុណ្យ និងវង់ភ្លេងមហោរីជាដើម។
ចាប៉ីដងវែងគឺជាឧបករណ៍សិល្បៈប្រពៃណីខ្មែរ ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងជីវិត ទំនៀមទំលាប់ និងជំនឿរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ គេអាចប្រើសម្រាប់លេងកំដរអារម្មណ៍ ឬច្រៀង ឬពោលពាក្យពេចន៍សារសព្ទ កំណាព្យកាបឃ្លោងចុងជួននានា ដើម្បីបំពេរអារម្មណ៍អ្នកស្តាប់ ក្នុងគោលបំណងអប់រំផ្សេងៗផងដែរ។ ដោយក្នុងនោះ អ្នកដេញចាប៉ីនេះអាចច្រៀង ឬពោលកំណាព្យឱ្យអ្នកស្ដាប់លន្លង់លន្លោចទៅតាមសាច់រឿង។
ចាប៉ីដងវែងមានលក្ខណៈពិសេសក្នុងការប្រើសំនៀង ត្រួតជាងសំនៀងរាយ ។ នៅពេលប្រគំបទណាក៏ដូចជាបទណាដែរ គេតែងតែត្រេះខ្សែទាំង២ស្មើគ្នា ប៉ុន្ដែលំនាំសាច់បទ គឺស្ថិតនៅលើខ្សែឯកដោយគេប្រើម្រាមដៃចុចចុះចុចឡើងទៅតាមលំនាំ នៅលើខ្សែនេះ រីឯខ្សែគ គេត្រេះបង្ហើរចោលសម្រាប់ជួយបន្ទរសាច់បទប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើគេចង់បានចាប៉ីដងវែងឱ្យមានសំនៀងល្អ ឮខ្លាំង គេត្រូវធ្វើវាតាមពាក្យស្លោកចាស់បុរាណថា «ស្នូករាំង ដងក្រសាំង សន្ទះខ្ទុម្ព គីង្គក់ធ្នង់ ខ្ទង់ឆ្អឹង» ។
នាពេលបច្ចុប្បន្នក្រសួងវប្បធ៌ម និងវិចិត្រសិល្បៈបានចាត់ទុកព្រឹទ្ធាចារ្យ គង់ ណៃ ជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌមនុស្សជាតិរបស់កម្ពុជា និងអង្គការ យូណេស្កូ ដោយសារទេពកោសល្យក្នុងការប្រើប្រាស់ ពាក្យពេចន៍ និងកេរ្ត៍ឈ្មោះល្បីល្បាញតាមរយៈចម្រៀងចាប៉ីដងវែងជាច្រើនទសវត្សរ៍៕
