ក្បាលស្ពាន មានចម្ងាយ ៥០គីឡូម៉ែត្រ ពីសៀមរាប ដោយទីនេះមានទិសដៅដូចគ្នា ទៅនឹងភ្នំគូលែនដែរ និងចម្ងាយ ១៨គីឡូម៉ែត្រ ពីប្រាសាទបន្ទាយស្រី។ រមណីយដ្ឋានក្បាលស្ពានគឺជាន្លែងដែលគេស្គាល់ថាជា ជ្រលងនៃលិង្គ១០០០, ដែលមានចម្លាក់ធ្វើអំពីថ្មនៅក្នុង និងជុំវិញក្បាលស្ពាន ។
ចម្លាក់ទាំងនោះ ភាគច្រើនសាងឡើងំីសសតវត្សទី១១ ដល់ ទី១៣ ក្រោមស្នាដៃ ព្រះបាទសុរិយ្យទី១ និងបញ្ចប់ដោយព្រះបាទឧទ័យាទិត្យវរ្ម័នទី២ ។ មនុស្សភាគច្រើនយល់ថា ទឹកដែលហូរនៅតាមទីកន្លៃងនោះហូរមិនដាច់ គឺជាប្រភពនៃ ការចម្រុងចម្រើន និងត្រជាក់ត្រជុំ ព្រមទាំងមានស្លឹកឈើខៀវស្រងាត់បក់វិច និងមានសម្លេងបក្សាបក្សីយំរំពងពេញព្រៃថម្មជាតិ។ 
ម៉្យាងវិញទៀតទឹកដែលហូរធ្លាក់ ចុះមកត្រូវប្រជាកសិកយកទៅស្រោចស្រពដំណាំកិកម្ម ហើយជាពិសេសនោះមនុស្ស ជំនាន់ដើមបានឆ្លាក់លិង្គរាប់មិនអស់ ដែលជានិមិត្តរូបស្នងនៃព្រះឥលូរនៅតាម បាតស្ទឹងចាប់ពីខាងជើងផ្នែកខាងលើនៃស្ពានថ្មធម្មជាតិ រហូតដល់ទីដែលមាន ទឹកធ្លាក់, ដូច្នេះហើយបានជាមានសិលាចារិក សំស្រឹ្កតហៅទីនោះថា “សហស្រលិង្គ១” ។
លើសពីនេះ ក៏មានចម្លាក់រូបយោនីជានិមិត្តជាប់បល្ល័ង្កភ្ជាប់ជាមួយដែរ, ចម្លាក់ទាំងនោះមានពាសពេញនៅក្នុងបាតស្ទឹង ប្រវែងប្រមាណជា២០០ម៉ែត្រ នៅតាមច្រាំងនិងនៅតាមលើជញ្ជាំង ខ្លះៗមួយចំនួនផងដែរ៕
