យល់ដឹង៖ សូមចងចាំថា ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តគឺជាជំងឺដែលទាមទារការព្យាបាល និងការត្រួតពិនិត្យយ៉ាងជិតស្និទ្ធ និងត្រឹមត្រូវពីគ្រូពេទ្យវិកលចរិត ក្នុងករណីជាច្រើនដែលទាមទារថ្នាំព្យាបាលធ្ងន់ធ្ងរ ការទៅវត្ត ធ្វើបុណ្យ ធ្វើសមាធិ អាចជួយរក្សាចិត្តរបស់គេកុំឱ្យវង្វេង ប៉ុន្តែវាមិនបានជួយគេឱ្យជាសះស្បើយពីជំងឺនោះទេ នៅពេលដែលមានសញ្ញាដែលបង្ហាញថាគេអាចមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត គួរតែនាំគេទៅទទួលយកការពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យវិកលចរិតភ្លាមៗ។
ប្រសិនបើអ្នកមានមិត្តភ័ក្តិគូស្នេហ៍ ឬសមាជិកគ្រួសារដែលទទួលរងពីជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តអ្នកប្រហែលជាមិនមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវ តោះមើលថាមានអ្វីនៅទីនោះ ឬមានអ្វីដែលគួរធ្វើ និងមិនគួរធ្វើ៖
– អ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយអ្នកជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត
១. បបួលគេឱ្យធ្វើសកម្មភាពផ្សេងកុំឱ្យទំនេរនិងមានការផ្លាស់ប្ដូ
ផ្តល់ឱ្យគេនូវសកម្មភាពសប្បាយៗដែលត្រូវធ្វើ ជាពិសេសសកម្មភាពដែលគេអាចធ្វើបាន មិនថាធ្ងន់ឬស្រាល ដូចជាការហាត់ប្រាណ បបួលពួកគេទៅដើរលេងកន្លែងថ្មីៗ រកភោជនីយដ្ឋានឆ្ងាញ់ៗញ៉ាំអាហារ អ្វីក៏ដោយដែលនាំគាត់ចេញពីបន្ទប់ងងិត ហើយរីករាយរហូតដល់ភ្លេចពេលវេលាសោគសៅ ជួយគាត់ឱ្យចេញពីភាពខុសគេរបស់គាត់ បន្ទាប់មកអ័រម៉ូននៃការរីករាយ ឬប្រព័ន្ធ Endorphins ក្នុងរាងកាយនឹងជួយដាក់ស្នាមញញឹមនៅលើមុខរបស់គាត់។
២. ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់មិនសម្រេចចិត្តជំនួស
ការអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកជំងឺបញ្ចេញនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់គាត់ គឺជាឱកាសមួយសម្រាប់គាត់ក្នុងការដោះលែងដោយសេរីនូវការខកចិត្ត និងរឿងរ៉ាវដែលគាត់ជួបប្រទះ យើងមានកាតព្វកិច្ចក្នុងការស្តាប់តែប៉ុណ្ណោះស្តាប់ដោយប្រយ័ត្ន កុំដាក់សម្ពាធកុំបញ្ចេញយោបល់ ឬសម្រេចចិត្តជំនួសគេចុះ ដោយសារតែយើងមិនមែនជាគាត់ គាត់មិនចង់ក្លាយជាបែបនេះនោះទេ ប៉ុន្តែខួរក្បាលដែលដំណើរការខុសប្រក្រតីរបស់គាត់បានបញ្ជាឱ្យគាត់ក្លាយជា ឬមានអារម្មណ៍បែបនេះ។ ដូច្នេះយើងគួរតែស្តាប់ ឬប្រសិនបើគាត់សុំយោបល់ យើងអាចឆ្លើយដោយអព្យាក្រឹតជាឧទាហរណ៍ប្រសិនបើគាត់និយាយថាគាត់ចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះអ្នកក៏គួរតែលួងលោមគេឱ្យមានអារម្មណ៍ល្អមកវិញ។
– អ្វីដែលមិនគួរធ្វើជាមួយមនុស្សដែលមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត
៣. កុំផ្តល់ចម្លើយខ្លី ឬផ្តល់ដំបូន្មានខុស
ពាក្យដែលថា “បើអ្នកមិនដឹង នៅស្ងៀមល្អជាង” គឺពិតណាស់ ការប្រឹក្សាបែបនេះពិតជាអាចធ្វើឱ្យស្ថានភាពអ្នកជំងឺកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ឧទាហរណ៍ដូចជាការផ្តល់ដំបូន្មានឱ្យមនុស្សចាស់ថាគាត់វង្វេងគាត់ត្រូវទៅវត្តដើម្បីស្តាប់ព្រះធម៌ដោយមិនបាច់នៅមើលថែនៅផ្ទះទេ អ្នកជំងឺអាចមានអារម្មណ៍ថាពួកគេកំពុងទទួលបានការឆ្លើយតបមកដែលគេយល់ថាខ្លួនគេផ្ទាល់គួរឱ្យរំខានបន្ទុក និងអាចនាំទៅរក អារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តជាងពេលមុនទៅទៀត។
២. កុំធ្វើពុតជាមិនឮ
ជាច្រើនដងយើងអាចលឺថាអ្នកជំងឺត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ ឬនិយាយអំពីការចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះនៅពេលដែលគាត់និយាយញឹកញាប់យើងប្រហែលជាគិតថាគាត់និយាយលេងគាត់មិនធ្ងន់ធ្ងរទេ ឬគាត់ប្រហែលជាគិតថាគាត់មិនទាន់ដល់ចំណុចដែលគាត់ចង់ធ្វើ វាអាចមានន័យថាគាត់ពិតជានឹងចាប់ផ្ដើមធ្វើវា ឬកំពុងត្រៀមខ្លួន។ បើយើងមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសម្ដីគាត់ហើយធ្វើពុតថាយើងមិនបានឮនិយាយ គេប្រហែលជាគិតថាយើងមិនឃើញគាត់ក្នុងភ្នែកទៀតទេ គេលែងសំខាន់សម្រាប់អ្នកណាទៀតហើយ ហើយអាចធ្វើអោយគេចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះថែមទៀត។
៣. កុំដាក់សម្ពាធ
អ្នកជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តមិនចង់ជាសះស្បើយពីរោគសញ្ញាមិនល្អទេ ហើយជាជំងឺដែលប្រើពេលយូរជាង រោគសញ្ញាដើម្បីបាត់បន្តិចម្តងៗ អាចបណ្តាលឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដែលត្រូវបានគេមើលឃើញយឺតបន្ទាប់ពីការចូលរៀនគួរតែអត់ធ្មត់ជាមួយអ្នកជំងឺហើយកុំដាក់សម្ពាធឬប្រញាប់ប្រញាល់សម្រាប់អ្នកជំងឺ ដើម្បីឆាប់ជាសះស្បើយដូចជាពាក្យថា “នៅពេលណាដែលគេនឹងត្រូវបានព្យាបាល ឬ គេនឹងត្រូវបានព្យាបាលនៅថ្ងៃណាមួយ” អាចបណ្តាលឱ្យអ្នកជំងឺមានសម្ពាធហើយបន្ទោសខ្លួនឯងរាល់ពេលដែលជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តរបស់គាត់ត្រលប់មកវិញ ធ្វើឱ្យអ្នកជំងឺមានអារម្មណ៍អាក្រក់ជាងមុន៕
