ភ្ញៀវទេសចរណ៍ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវលេខ៥៧ កាត់តាមភ្នំសំពៅពីទីរួមខេត្តបាត់ដំបងឆ្ពោះទៅទិសនិរតីប្រហែលជា៦០នាទី នោះយើង និងបានទៅដល់ខ្នងទំនប់ដ៏ធំវែងហើយមានផ្ទៃទឹកធំល្វឹងល្វើយ ដែលជាអាងទឹកសិប្បនិមិត្តមួយមានឈ្មោះថា “អាងកំពីងពួយឫបឹងកំពីងពួយ”។
បឹងនេះ មានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងឃុំពីរ គឺឃុំតាគ្រាម និងឃុំស្នឹង ស្រុកបាណន់ ខេត្តបាត់ដំបង។ លើសពីនេះទៅទៀត បឹងនេះ ក៏ស្ថិតនៅចន្លោះរវាង ភ្នំខ្ពស់ឫភ្នំតាង៉ែន និងភ្នំព្រះ ឫភ្នំកំពីងពួយ ដោយលាតសន្ធឹងជារាងទ្រវែង ពីជើងទៅត្បូង ដែលមានខ្នងទំនប់យ៉ាងក្រាស់ប្រវែងរហូតដល់ទៅ៦០០០ម៉ែត្រ និង ១៩០០ម៉ែត្រ។ ចំណែកទទឹងនៃទំនប់ផ្នែកបាតខាងក្រោមមានប្រវែង៧០ម៉ែត្រ និងខ្នងទំនប់ប្រវែងប្រហែល៣០ម៉ែត្រ ហើយវាមានកំពស់ចាប់ពី ១០ម៉ែត្រ ទៅ១៥ម៉ែត្រ តាមសណ្ឋានដីជាក់ស្ដែង។
កាលពីដើមឡើយ បឹងនេះ មិនមែនជាអាងទឹក ឫជាបឹង ឫជាទំនប់ទឹក ដូចអ្វីដែលយើងបានឃើញពេលនេះទេ តែជាវាលរាបស្មើ និងជាវាលស្រែរបស់ប្រជាពលរដ្ឋធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ ដោយពាក្យថា”កំពីងកំពួយ” មកពីប្រភេទរុក្ខជាតិម៉្យាងដែលមានសណ្ឋានជាស្មៅ ហើយដុះអណ្ដែតទឹកឫជ្រុះលើដីសើមវាមានឬសដុះចេញពីថ្នាំងមានផ្កា ស ឫក្រហម ហើយក៏អាចយកមកធ្វើជាអន្លក់ហូបបានផងដែរ។
អាងកំពីងពួយ គឺជាដំណល់អនុស្សាវរីដ៏ឈឺចាប់ នៃសមិទ្ធផលធារាសាស្រ្តដែលបានបន្សល់ទុកពីរបបដ៏ខ្មៅងងឹតមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តប្រទេសកម្ពុជា គឺជារបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ឫក៏គេហៅម្យ៉ាងថារបបប៉ុលពត។
គ្រានោះ ពួកខ្មែរក្រហមចូលមកកាន់កាប់អំណាច គ្រប់គ្រងលើប្រទេសកម្ពុជាឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់១៩៧៩។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ ទើបមានផែនការលើកទំនប់នេះឡើង ក្នុងគោលបំណងស្ដុកទឹកទុកដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ការស្រោចស្រព ក្នុងវិស័យកសិកម្មនៅទីជនបទនៃខេត្តបាត់ដំបងនេះដោយទីតាំងនេះវាអំណោចផលខ្លាំងមែនទែន ដល់ការកសាងទំនប់នៃអាង ពីព្រោះវាមានភ្នំព័ទ្ធជុំវិញ។
ហើយកសាងអាងដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះដែរ គឺត្រូវចំណាយពេលតែពីរឆ្នាំគត់ គឺនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៦ និងឆ្នាំ១៩៧៧ ដោយប្រើកំលាំងមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់។
សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា ដោយសារផ្ទៃបឹងដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះទើបអាងនេះអាចផ្ទុកទឹកបានរហូតដល់១១០លានគូបនៅរដូវវស្សា ដែលលក្ខណៈងាយស្រួលដល់ប្រជាកសិករ ដែលមានទីតាំងនៅផ្នែកខាងក្រោមអាង៕
