គ្មាននិស្ស័យឬវាសនាអាចបំបែក មនុស្ស២នាក់ ដែលកំពុងស្រលាញ់គ្នាបាននោះឡើយប្រសិនបើយើងនៅស្រលាញ់នោះលើកលែងតែមកពីអ្នកទាំង២អស់ចិត្តនឹងគ្នា។
នៅពេលស្នេហាមួយដែលបែកបាក់ចេញទៅមនុស្សមួយចំនួនតែងមានទំនោរទម្លាក់កំហុសទៅលើព្រហ្មលិខិតដោយសារតែភាគីសងខាងអស់និស្ស័យនឹងគ្នា ទើបត្រូវបែកគ្នាបែបនេះ។ កម្រមានអ្នកណាទទួលថាការបែកគ្នាគឺមកពីកំហុសរបស់ខ្លួនខ្លាំងណាស់។
នៅពេលស្រលាញ់គ្នាគឺមានហេតុផលតែមួយគត់គឺមកពីមនោសញ្ចេតនាតែនៅពេលបែកគ្នាវិញ ស្រាប់តែមាន ហេតុផលស្ទើមួយលានហេតុផល។មនុស្ស ដែលចង់ចាកចេញទៅហេតុផលអ្វីក៏អាចចេញមកបានដែរដើម្បីរកលេសដើរចេញ។
ចឹងបានគេថាក្នុងចំណោមហេតុផលមួយលានដែលត្រូវដើរចេញនេះ បើគេនៅស្រលាញ់គេប្រាកដជារកហេតុផលមួយគត់ដើម្បីនៅហើយ។
ពេលស្រលាញ់គ្នាសន្យាសុទ្ធតែមួយជីវិតរហូតដល់ចាស់សក់ស្កូវក៏នៅស្រលាញ់គ្នាតែមិនទាន់បានពាក់កណ្ដាលផ្លូវ ផងក៏វង្វេងគ្នាបាត់ទៅហើយ។
ទើបគេនិយាយថានៅស្រលាញ់គ្នាដល់ថ្ងៃណាក៏ព្យាយាមទៅមិនចាំបាច់សន្យាឡើយប្រយ័ត្នធ្វើមិនបាននៅថ្ងៃក្រោយ។
អញ្ចឹងនៅពេល ដែលស្រលាញ់គ្នាក៏អ្នកទាំងពីរជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តព្រមព្រៀងគ្នាទាំងសងខាង ដូចនេះហើយបើរក្សាស្នេហា ខ្លួនមិនបានសូមទទួលខុសត្រូវចំពោះវាផងកុំទម្លាក់កំហុសមក ពីព្រហ្មលិខិតអីព្រោះគាត់មិនបានដឹងឮរឿងអ្នកទាំង២ទេ៕
