តាមប្រពៃណីខ្មែរយើង នៅពេលដែលមានអ្នកស្លាប់គេតែងតែធ្វើពិធីបុណ្យសព ដោយការស្លាប់ដោយជំងឺដែលព្យាបាលពុំជា ជំងឺចាស់ជរា គេតែងយកមកធ្វើបុណ្យនៅផ្ទះ រីឯស្លាប់ដោយចងក លង់ទឹក រន្ទះបាញ់ គ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗជាដើម គេហៅថាសា្លប់ដោយ”អកាលមរណៈ ឬខ្មោចតៃហោង ដែលភាគច្រើនគេយកទៅបុណ្យនៅវត្ត។
ការដែលធ្វើបុណ្យតាមប្រពៃណីខ្មែរយើង ក៏ចែកចេញជា២ គឺបុណ្យ៧ថ្ងៃ ១០០ថ្ងៃ ឬមួយខួប។
ការពិធីបុណ្យ៧ថ្ងៃ គេមានជំនឿថាអ្នកដែលស្លាប់ទៅព្រលឹងដែលបានចាកចេញពីខ្លួនទៅហើយនោះ ចេះតែធ្វើដំណើរជាធម្មតាមិនទាន់ដឹងថាខ្លួនស្លាប់ទេ រហូតដល់បានរយៈពេល៧ថ្ងៃ ព្រលឹងក៏បានដើរមកដល់ផ្ទះ ក៏ដឹងខ្លួនថាស្លាប់ហើយកយំសោកស្តាយស្រណោះរួបរាងកាយដែលហើមរលេះរលួយ ឬបូជាទៅជាធាតុហើយនោះ។
ដោយឡែកពិធីបុណ្យខួប១០០ថ្ងៃ គេមានជំនឿថាអ្នកដែលស្លាប់ទៅតែងតែទៅកាន់ស្ថានយមរាជ ដើម្បីកាត់ទោសពីអំពើទាំងឡាយដែលខ្លួនបានសាងនូវអំពើផ្សេងៗ។ លុះបាន១០០ថ្ងៃយមរាជបានសំរេចថាទៅសោយសុខ ឬទុក្ខនៅឯស្ថានណាមួយ ប្រសិនបើមានសាច់ញាតិបងប្អូនគ្រួសារជួយឧទ្ទិសកុសលបញ្ជូនទៅអោយទាន់ពេលវេលា អ្នកដែលត្រូវទទួលទោសនឹងបានសំរាលការលំបាកបានច្រើន ឯអ្នកដែលបានទៅសោយសុខរិតតែប្រសើរបានឈានឡើងទៅស្ថានខ្ពស់ៗថែមទៀត៕
