ភ្នំពេញៈ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនាដភក្តីនិម្មិត អ៊ុំ សាមិត្ត ជាអ្នកជំនាញផ្នែកល្ខោនបាសាក់ បានកើតជំងឺសួត និងបេះដូង អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយនៅពេលនេះលោកបានលាចាកលោកនេះ កាលពីព្រឹក ថ្ងៃទី១៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៨ ក្នុងជន្មាយុ៨២ឆ្នាំ។
បើតាមសាច់ញាតិ បានឲ្យដឹងថា ពិធីបុណ្យសពរបស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ អ៊ុំ សាមិត្ត ប្រារព្ធធ្វើ នៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់លោក ស្ថិតក្នុងសង្កាត់វាលវង់ ខណ្ឌ៧មករា (ជិតសាលាបាក់ទូក) ហើយសពរបស់លោកនឹងត្រូវដង្ហែទៅបូជា នៅក្នុងវត្តទឹកថ្លា ខណ្ឌសែន សុខ នាថ្ងៃទី១៦ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៨នេះ។
លោក អ៊ុំ នីមល ត្រូវជាកូនប្រុសរបស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ អ៊ុំ សាមិត្ដ បានបង្ហោះសារ ពីមរណភាពរបស់ឪពុកខ្លួនថា លោកឪពុកដ៏កម្សត់របស់ពួកខ្ញុំ បានចាកចោលពួកខ្ញុំហើយ។ កាលលោកមានជន្មាយុនៅ លោកឪពុកតែងតែប្រដៅ ដាស់តឿន និងលើកទឹកចិត្តដល់កូនចៅគ្រប់ៗគ្នាឲ្យខិតខំប្រឹងប្រឹងរកស៊ី និងធ្វើអំពើណាដែលមានប្រយោជន៍ដល់សង្គមជាតិ។ ប៉ុន្តែចាប់ពីពេលនេះទៅ ពួកខ្ញុំលែងបានស្តាប់ លែងបានឮនូវការផ្ដល់ដំបូន្មានពីអ្នកមានគុណ និងលែងបានឃើញលោកឪពុកតទៅទៀតហើយ។ នៅពេលនេះ លោកឪពុកបានលាពួកខ្ញុំរហូត គ្មាថ្ងៃវិលត្រឡប់វិញឡើយ។ សូមវិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់លោកឪពុកទៅកាន់សុគតិភពកុំបីឃ្លៀងឃ្លាត។
ការបាត់បង់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនាដភក្តីនិម្មិត អ៊ុំ សាមិត្ត គឺជាការបាត់បង់ធនធានមនុស្សមួយយ៉ាងសំខាន់ផងដែរ។ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនាដភក្តីនិម្មិត អ៊ុំ សាមិត ជាអតីតតួ «តេជោមាស» ឯកទេសល្ខោនបាសាក់ តាំងពីសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម។ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យបានទទួលគោរម្យងារ ព្រឹទ្ធាចារ្យនាដភក្តីនិម្មិត ពីព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ។
សូមជម្រាបថា លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ បានចូលប្រឡូកក្នុងវិស័យសិល្បៈល្ខោនបាសាក់នេះ តាំងពីឆ្នាំ១៩៤២ កាលល្ខោននេះនៅមានឈ្មោះជា «ល្ខោនទ្រើងឃ្លោក» នៅឡើយ ហើយលោកបានបន្តជាប់ជាតួឯក នាទសវត្សរ៍ទី៦០ ក្នុងជំនាន់លោក សាំង សារុន។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីថ្ងៃរំដោះ ៧ មករា ១៩៧៩ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ បានក្លាយជាគ្រូល្ខោនបាសាក់ដ៏ល្បីជាងគេ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ អ៊ុំ សាមិត្ត គឺជាសិល្បករជើងចាស់ដ៏ល្បីមួយរូប តាំងពីទសវត្សរ៍ទី៦០ ហើយលោកត្រូវបានព្រះករុណា ព្រះបាទសម្តេច ព្រះបរមនាថ នរោត្តម សីហមុនី ព្រះមហាក្សត្រ នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ប្រោសព្រះរាជទានគោរមងារ នាដភក្តីនិម្មិត អ៊ុំ សាមិត្ត មរតកមនុស្សរស់ផ្នែកល្ខោនបាសាក់ ក្នុងចំណោមសាស្ត្រាចារ្យ១៧រូបផ្សេងទៀត។
ថ្វីត្បិតតែលោកព្រឹទ្ធាចារ្យ បានធ្លាក់ខ្លួនមានជំងឺក្ដី តែទឹកចិត្តរបស់លោកនៅតែបន្ដខិតខំ ប្រមែប្រមូលនូវបទពិសោធន៍ និងចំណេះដឹងរបស់លោក បង្ហាត់បង្ហាញដល់សិស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យបានចេះដឹងពីជំនាញសិល្បៈល្ខោនបាសាក់នេះ ដើម្បីរក្សានូវកេរដំណែងវប្បធម៌ដូនតាខែ្មរយើងឲ្យគង់វង្ស សម្រាប់កូនចៅជំនាន់ក្រោយ៕
